Eğitimde bahçe çalışmalarından yararlanma düşüncesinin felsefi temelleri Antik Döneme kadar uzanmakla birlikte, 19. yüzyılın yenilikçi eğitim kurumlarıyla yaygınlık kazanmıştır. Okul bahçeciliği dünyada ve ülkemizde gerek eğitim reformcuları, gerekse hükümetler ve sivil toplum tarafından değişik gerekçelerle desteklenerek, günümüze kadar varlığını sürdürmüştür. Son dönemlerde aşırı betonlaşma, çevre sorunlarının artması, kapalı ortamlara mahkûm olan çocukların doğadan uzaklaşması ve sağlıksız beslenme gibi sorunlara bağlı olarak okullarda eko okul ve okul bahçesinde tarım uygulamaları gibi projelere yönelim artmıştır. Bu çalışmanın amacı eğitimde tarım uygulamaları ve okul bahçelerinden faydalanmanın tarihsel gelişimini ortaya koyarak, Cumhuriyet Dönemindeki okul uygulama bahçelerini incelemektir. Çalışma kapsamında nitel araştırma yöntemiyle konuya ilişkin güncel literatürün yanı sıra, Cumhuriyet Dönemi’ndeki uygulama bahçelerine ilişkin birincil kaynaklar taranmıştır. Araştırma dünyada 150 yıllık bir geçmişe sahip olan okul bahçeciliğinin, Türkiye Cumhuriyeti tarihinde eğitimin yeniden yapılandırılması sürecinde önemli bir yer tuttuğunu ve bu dönemdeki uygulama bahçeleri deneyimlerinin günümüz çalışmalarına ışık tutulabilecek çıkarımlar içerdiğini ortaya koymaktadır.